روزی جمله ای از یک خردمند خواندم که می گفت: «گاهی فضا مهمتر از محتواست و آن لحظات نباید سرگرم محتوا شد! بلکه باید فضا را درک کرد...

راستش معنای پنهان این جمله را برای سال‌ها متوجه نشدم تا اینکه دخترم لب به سخن گشود و هر وقت من یا پدرش را پیدا می‌کرد، ما را گوشه‌ای تنها گیر می‌انداخت و برایمان بلبل‌زبانی می‌کرد. اگر کسی ما را آن موقع می‌دید اصلا حرف‌هایی را که بین ما ردوبدل می‌شد، نمی‌فهمید. حق هم داشت! آن حرف‌ها محتوا بودند. در آن لحظات آنچه مهم بود فضای حضور ما دو نفر درکنار یکدیگر بود.